Ως χρόνιοι ασθενείς, ορίζονται οι άνθρωποι που νοσούν από μια ασθένεια για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία και μπορεί να ελεγχθεί φαρμακευτικά μόνο όσον αφορά τα συμπτώματα και την εξέλιξη της. Η θεραπεία δεν μπορεί να βρεθεί είτε επειδή δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα η αιτία και ο μηχανισμός που προκάλεσε την νόσο είτε γιατί ο τρόπος που δρα στον οργανισμό είναι πολύ περίπλοκος και δεν μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί πλήρως.

Η διάγνωση μιας χρόνιας πάθησης είναι το αποτέλεσμα ενός σεβαστού -άλλοτε μικρότερου άλλοτε μεγαλύτερου- χρονικού διαστήματος γεμάτο αγωνίες, φόβο, έκπτωση της λειτουργικότητας λόγω συμπτωμάτων, νοσηλειών και σειρά εξετάσεων. Η περίοδος αυτή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τις πιο αγχογόνες κατά την διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου καθώς οι παράμετροι που επηρεάζονται είναι πολλοί και συνδέονται μεταξύ τους σαν αλυσίδα.

Εκτός της άμεσης απειλής που βιώνει το άτομο για την ζωή του, διαταράσσονται οι ισορροπίες τόσο στον οικογενειακό όσο και στον επαγγελματικό τομέα. Η οικογένεια χάνει την κατάσταση ηρεμίας που είχε καθώς ένα μέλος της απειλείται. Η περίοδος αβεβαιότητας που προηγείται της διάγνωσης, δημιουργεί ένα κλίμα ανάμεσα στο, όλα θα πάνε καλά, τίποτα δεν θα είναι στο τέλος - μπροστά στον νοσούντα, και μιας φρενιτιώδους αναζήτησης πληροφοριών στο διαδίκτυο, γιατρών από γνωστούς γνωστών και συναισθημάτων άγχους αγωνίας και φόβου από την άλλη. Η συναισθηματική και σωματική κατάσταση του ατόμου μπαίνει στο μικροσκόπιο και εξετάζεται εξονυχιστικά καθώς ζητούνται επιτακτικά απαντήσεις για να μπορέσει ξανά το σύστημα να βρει τις ισορροπίες του.

Στον επαγγελματικό τομέα, καθώς η μια αναρρωτική άδεια διαδέχεται την άλλη και τα ερωτήματα ξεκινούν να γεννιούνται, το τί θα εμπιστευτεί ο καθένας, έχει άμεση σχέση με το πόσο έχει επηρεαστεί η λειτουργικότητα του και πόσο διαφορετικός φαίνεται ότι θα είναι ο τρόπος ζωής του από εδώ και μπρος.

Πολλά εξαρτώνται από την βαρύτητα των συμπτωμάτων που εμφανίζει, την βαρύτητα και πρόγνωση της ασθένειας που διαγιγνώσκεται, την αλλαγή στην λειτουργικότητα, την μονιμότητα των συμπτωμάτων, τις αλλαγές που καλείται να κάνει στον τρόπο ζωής, την παρουσία πόνου, την ύπαρξη ή όχι αποτελεσματικής φαρμακευτικής αγωγής.. Η ύπαρξη βοηθητικού περιβάλλοντος και σχέσεων εμπιστοσύνης λειτουργεί ανακουφιστικά, αλλά η αίσθηση μοναξιάς υπάρχει, καθώς η προσαρμογή στην νέα κατάσταση αποτελεί στο μεγαλύτερο μέρος της ατομική δουλειά.

Τα ερωτήματα είναι πολλά, και απευθύνονται σε όλους τους ειδικούς υγείας, από τον θεράποντα ιατρό μέχρι τον φαρμακοποιό. Η επιλογή του γιατρού που θα συντροφεύει το προχώρημα, πρόκληση. Η εμπιστοσύνη που θα πρέπει να υπάρχει στο πρόσωπο του, αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας επιλογής. Η προσωπική ενημέρωση, με κρίση, όχι για παρηγοριά ή για απελπισία, αλλά για ευθύνη.

Η ψυχοθεραπευτική διαδικασία είναι μια πρόκληση. Συναντάς τον άνθρωπο στα δύσκολα του. Ο ψυχοθεραπευτής, είναι εκεί για να αντέξει να ακούσει, να κατανοήσει και να συναισθανθεί. Να αφουγκραστεί τις αγωνίες και τις επιθυμίες. Να σταθεί ως στήριγμα όχι ως αποκούμπι. Να κρατήσει χωρίς να καθηλώσει και ενοχοποιήσει. Να φωτίσει όπου χρειαστεί και να ενισχύσει την ψυχική ανθεκτικότητα όπου αυτή λυγίζει. Μιλώντας για αυτά που φοβίζουν και δυσκολεύουν τα κατανοείς. Η εμπειρία ότι κάποιος τα ακούει χωρίς να τρομάζει ή να υποτιμά ανακουφίζει.

Η ψυχοθεραπεία, θα έπρεπε να αποτελεί μέρος της εν γένει αγωγής μιας χρόνιας νόσου. Και αυτό γιατί η κρίση ήρθε για να μείνει. Μέσα σε αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος έχει να γνωρίσει πολύ καλά τον εαυτό του, ώστε να καταφέρει να ανταπεξέρχεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο απέναντι στην ασθένεια και την ζωή. Και όπως ισχύει και στην ζωή, η μάθηση στα πρώτα χρόνια είναι πολύ απαιτητική, αλλά όσο πιο γερές βάσεις μπουν στην αρχή τόσο πιο μακριά μπορείς να φτάσεις..