Ερωτησεις για τις ερωτησεις..

Σκεπτόμενη τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε αυτή την περίοδο, μου έρχονται στο μυαλό, παραπλήσιες καταστάσεις, ψυχολογικές καταστάσεις, με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά αλλά καθώς οι αποφάσεις για αυτές παίρνονται σε έναν χρόνο αυτόματο, χωρίς συνειδητότητα, δεν τις αναλογιζόμαστε ως προκλήσεις.

Αναρωτιέμαι, πόσοι από εμάς, απομακρυνόμαστε σχολαστικά και με ευθύνη από τους ανθρώπους γύρω μας, όταν αισθανόμαστε ότι ενδέχεται να τους βλάπτουμε ή να μας βλάπτουν;

Άραγε, πριν έρθουμε σε επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους, πόσες φορές πλένουμε και καθαρίζουμε το χέρι/ λόγο μας;

Πόσες φορές εφαρμόσαμε φίλτρο στον αυτόματο βήχα/ ξέσπασμα μας; Και πόσες φορές ζητήσαμε από τους άλλους να το κάνουν αυτό για μας;

Και όταν αποφασίσαμε να έρθουμε σε επαφή με κάποιον, πόσο φροντίσαμε να τηρούνται οι κανόνες ψυχικής και πνευματικής υγιεινής;

Κανόνες νοιαξίματος για την ευημερία των ανθρώπων που αγαπάμε, θερμομέτρησης των παραγόντων που μπορεί να θολώνουν την κρίση μας σε δεδομένες καταστάσεις, χρήση του φίλτρου της μάσκας αναφορικά με το τί αναλογεί και τί όχι να ακουστεί σε κάθε στιγμή.

Σκέφτομαι τους όρους που αντιλαμβανόμαστε την δική μας καλή υγεία και εστιάζουμε στην πιθανή ασθένεια του διπλανού μας. Τους όρους εμπιστοσύνης στο άνοιγμα των συναισθημάτων με φίλτρο την επίγνωση της κατάστασης μας.

Θα χάσουμε τον αυθορμητισμό και την χαρά της επαφής αν προτού -άκριτα- προσφέρουμε το χέρι μας, το καθαρίσουμε; Το καθαρίσουμε με γνώμονα την καλύτερη επαφή. Με σαπούνι που περιέχει εμπιστοσύνη, προβληματισμό, αγωνία, ελπίδα.. και ρίσκο.. Ρίσκο για σχέσεις πιο τρυφερές, πιο ανθρώπινες..