Στοχασμοι για το αυριο

Στοχασμοί για την περίοδο που διανύουμε..

Παύση ή τερματισμός; Παύση ή εξέλιξη;

Τί να κάνω για να περάσει η ώρα μου; Ασχολούμαι με πολλά πράγματα και κάνω ότι μπορώ για να περάσει ευχάριστα η δύσκολη περίοδος. Βαριέμαι ακόμα και να ντυθώ. Το έχω ευχαριστηθεί πολύ και δεν ξέρω πώς θα επιστρέψω στην καθημερινότητα. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται τόσο μεγάλος χαμός, μου φαίνονται όλα πολύ υπερβολικά. Ακούω συνέχεια τις εξελίξεις και νομίζω ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Νιώθω μόνος, πρώτη φορά νιώθω τόσο μόνος.

Ερωτήματα, προσανατολισμένα σε διαφορετικές κατευθύνσεις, όλα τους όμως εκπέμπουν αγωνία. Αγωνία για το όλον, για την εξέλιξη, για την αναμονή, για την παύση.. Η αναμονή με μια παύση συναισθημάτων. Μπλοκάρισμα του εαυτού, των επιθυμιών ή αδυναμία υλοποίησης τους; Άγχος για το μετά ή προβληματισμός για το πριν;

Η επαφή τους ανθρώπους αυτή τη περίοδο αποδεικνύει ότι σε μια περίοδο με πολύ λιγότερα εξωτερικά ερεθίσματα, λόγω της δραματικής μείωσης των ρυθμών της καθημερινότητας, υπάρχει μεγαλύτερη γκάμα ερωτημάτων και προβληματισμών, εσωτερικών στοχασμών και επανατοποθετήσεων όσoν αφορά στόχους ζωής και ποιότητας σχέσεων.

Αναλαμβάνοντας σιγά σιγά εκ νέου δράση, ο καθένας καλείται να αποφασίσει αν παύση σημαίνει διάλειμμα το οποίο ακολουθείτε από την γνωστή ρήση, «τώρα τα κεφάλια μέσα». Αν διάλειμμα σημαίνει μια ανάσα πριν ξαναμπώ σε μια καθημερινότητα τοξική, η οποία δεν επιτρέπει στιγμές ή ώρες ανθρώπινης επαφής και ευχαριστίας, τότε το διάλειμμα μετατρέπεται σε τιμωρία. Τιμωρία, καθώς, η τιμωρία δεν επιδέχεται πλησίασμα, επικοινωνία, διεργασία, κατανόηση, εξέλιξη και διεύρυνση.

Αν από την άλλη, αυτή η μεγάλη παύση, έγινε ευκαιρία στοχασμού, προβληματισμού, δυσκολίας και μοιράσματος, η επανεκκίνηση δεν θα είναι ένα βίωμα πάλι από τα ίδια. Μπορεί στην καθημερινότητα να μην αλλάξουν πολλά πράγματα. Οι δυσκολίες να είναι ίδιες, αν όχι περισσότερες. Η στάση μας όμως απέναντι τους δεν θα είναι η ίδια. Και αυτό γιατί εμείς δεν θα στεκόμαστε ίδιοι απέναντι στην πορεία μας.

Η ευθύνη του ‘μένω σπίτι’ περιέκλειε την ευθύνη του ΄φροντίζω τον εαυτό μου’, όχι μόνο στο επίπεδο του μένω υγιής αλλά στο επίπεδο της δημιουργίας. Δημιουργίας σχέσεων, μικροκλίματος, ασφάλειας, αξιών, στόχων και δράσεων. Δράσεων, όχι απελπισίας, γεμίσματος του χρόνου αλλά δράσεων ευχαριστίας προς την ζωή, η οποία ξεκάθαρα φαίνεται ότι συνεχίζει τον δρόμο της με ή χωρίς εμάς παρόντες. Ο χρόνος κυλάει είτε τον ζούμε είτε όχι.

Μετέχουμε στην ιστορία μας είτε το επιλέξουμε είτε όχι. Αν όμως το επιλέξουμε έχουμε και λόγο πάνω της. Και είναι λόγος με στίγμα. Στίγμα δέσμευσης για χάραξη πορείας όχι στα εύκολα αλλά στην στάση μας απέναντι στα δύσκολα. Σε αυτά που μας βγάζουν από την ασφάλεια των δοσμένων και μας ζητούν υπερβάσεις. Υπερβάσεις όχι ως επανάσταση αλλά ως ελευθερία. Ελευθερία όχι από την πραγματικότητα αλλά από την μιζέρια που την έχουμε βαφτίσει.